van West naar Oost

In de vorige blog vertelde ik dat we op donderdag 14 augustus om 23:30 uur zouden vliegen van Perth via Melbourne naar Brisbane. De tussenstop in Melbourne was maar 3 uur, maar we konden geen rechtstreekse vlucht boeken. Toch ging dit helaas niet helemaal zoals gepland. We begonnen met een vertraging van 1,5 uur nog op het vliegveld van Perth. Het vliegtuig had motorproblemen kregen we te horen. We waren blij toen we om 1:00 uur eindelijk het vliegtuig in konden, want dan konden we tenminste even slapen. We vlogen met Jetstar wat een goedkope maatschappij is en dit was ook te merken aan de stoelen die echt voor geen ene meter zaten. Maar goed, we moesten het ermee doen en we hebben nog wel zeker 2,5 uur geslapen. We werden wakker toen er werd omgeroepen dat we gingen landen. Dat was snel dachten wij! Helaas zei de piloot toen dat we in Perth gingen landen… Het duurde even een paar minuten voordat het tot ons doordrong dat dit dus weer terug was en niet in Melbourne. Na 1,5 uur vliegen waren er nog steeds problemen met het vliegtuig (we weten niet wat er precies aan de hand was) dus waren we omgekeerd. Om 4 uur landden we in Perth. De hele meutte van 200 mensen moest zijn koffer halen en de vlucht omboeken. We kregen te horen dat we een bepaald hulpnummer moesten bellen, dus dat maar meteen gedaan. Dit ging nog net goed, want ik had nog maar 7% batterij. Hier kregen we te horen dat de eerstvolgende rechtstreekse vlucht naar Brisbane pas die avond om 23:00 zou gaan. O nee toch dachten wij, daar gaat onze hele dag. Maar ja we wilden wel naar Brisbane, dus maar wel omgeboekt. Aangezien we hoopten dat we eerder een vlucht konden krijgen zijn we gewacht totdat er een balie openging die ons vliegtuig verder zou helpen. Daar werden we door een hele aardige vrouw geholpen. Zij vertelde dat we al automatisch op de eerstvolgende vlucht om 8:00 ‘s ochtends (met Quantas) waren gezet. Echter, doordat wij onze vlucht hadden omgeboekt toen we met het hulpnummer belden waren we daar weer afgehaald. Blijkbaar waren de gegevens nog niet goed doorgevoerd in het systeem. Gelukkig was dit geen probleem en konden we alsnog op de vlucht naar Brisbane. Deze vliegmaatschappij is een stukje duurder en luxer. We kregen namelijk ontbijt en koffie aan boord. Dat was dan wel weer fijn. Uiteindelijk kwamen we maar 4 uur later dan gepland aan in Brisbane. Toen we daar waren hebben we snel de huurauto opgehaald en zijn we naar ons appartement in Palm Beach aan de Gold Coast gereden. Hier wachtte een hele grote kamer (met badkamer, keuken, woonkamer, wasmachine) op ons. We wisten niet dat ie zo groot zou zijn, dus dat was een leuke verrassing. Het was alweer etens tijd maar we hadden geen zin meer om te koken dus maar fish en chips gehaald. Na het eten nog even ontspannen in de sauna en jacuzi en lekker gaan slapen in een bed. Stukke beter dan een vliegtuigstoel.

We hadden al een halve dag aan de gold coast gemist, dus we wilden extra genieten vandaag. Helaas begon de zaterdagochtend al met een grauwe lucht en regen en is dat de rest van de dag ook zo gebleven. Robert had ontbijt en avondeten in de supermarkt gehaald, terwijl ik de was aan het doen was. Vervolgens reden we 10km naar het bekende Surfers Paradise. Dit plaatsje bestaat uit heel veel winkels, toeristen, hoge flatgebouwen, surfers en een strand met mooie golven. Doordat het zo regenden konden we er niet een lui stranddagje van maken. Ach ja dan maar winkels in en winkels uit en zo af en toe nog wat kopen!! Tegen vijven gingen we weer terug naar onze kamer. We hadden een leuke dag gehad, maar het was wel balen van het weer. De avond heerlijk gerelaxt en even genoten van de luxe die we hadden.

Toen we op zondag (17 augustus) wakker werden waren we bang dat het weer de hele dag zou regenen. Om 10 uur moesten we al onze kamer uit. Doordat we een hoop hadden gewassen moest alles weer opnieuw ingepakt worden. Om 1 minuut voor tijd waren we klaar. Nog even op ons balkon gestaan genietend van het uitzicht over zee en de auto in. We reden weer naar Surfers Paradise. Daar hebben we een koffie gehaald en deze op het strand opgedronken. Het begon zowaar op te klaren. Jaa zelfs met echt zon! Wat een wereld van verschil was het vergeleken met de vorige dag. De voetjes in het water gekoeld en gekeken naar de surfers. Om 12 uur reden we naar Tambourine Mountain. Dit is een bergplaats waar veel mooie natuur is en een hoop activiteiten te doen zijn. Helaas hadden we niet veel tijd meer, dus hebben we alleen een kijkje bij een waterval genomen. Het was mooi, maar na al die watervallen is het spectaculaire een beetje weg. Ons einddoel van vandaag was bij Loes in Brisbane. Loes is een nicht van mijn opa en ze had aangeboden dat we bij haar konden overnachten. Erg fijn!! Rond een uur of 17:00 kwamen we aan, onze spullen in de kamer gelegd (die meteen een zooitje werd) en lekker gegeten. Om 22:00 uur gingen we naar bed want we moesten vroeg, al om 6:00 uur ons bed uit de volgende dag.

Maandagochtend stonden we dus vroeg op, want om 6:08 zouden papa, mama en Richard landen op Brisbane airport!! 6 maanden geleden heb ik hen gedag gezegd op Schiphol en nu zien we elkaar weer!! Ze waren netjes op tijd geland en toen ze in de hal kwamen hebben we ze een hele dikke knuffel gegeven natuurlijk. Bij Loes bijgepraat onder het genot van een kopje koffie en ontbijt. Om hen meteen aan het nieuwe ritme te laten wennen zijn we de stad in gegaan. Het schijnt dat daglicht goed is om je biologische ritme aan te passen. We hebben een tour met de hop-on hop-off bus door Brisbane gedaan. De gids vertelde over het ontstaan van de stad: de stad is ooit opgezet als strafkolonie en is vervolgens uitgegroeid tot miljoenenstad. Na een halfuur in de bus en weer wat informatie rijker zijn we uitgestapt bij het uitzichtspunt Mt Coot-tha. We hadden werkelijk een fantastische uitzicht over de stad, de rivier en zelfs een klein stuk van de zee. Prachtig. We hadden nog precies wat tijd over voordat de volgende bus zou komen om een cache te zoeken. Papa was de gelukkige vinder. Nog even voor de mensen die niet weten wat een cache is: het is een soort spel wat je doet. Iemand verstopt een cache (=klein doosje) ergens buiten en zet de coordinaten van deze plaats op een site. Een andere probeert met behulp van deze coordinaten en wat aanwijzen de cache weer te vinden. Als de cache gevonden is kan deze gelogt worden op de site. Vaak liggen de caches op mooie plaatsen, waardoor je op een andere plek komt dan je normaal gesproken gedaan zou hebben. De volgende stop met de bus was bij de botanische tuin. Hier hebben we ruim een halfuur rondgelopen en we zagen zelfs 2 verranen (eastern water dragons)! Dat was weer mooi om te zien. Rond half 7 waren we weer terug bij Loes, die voor heerlijke lam roast en aardappels had gezorgt. Na hiervan gesmuld te hebben nog even een uur gelezen en bijgekletst. Papa, mama en Richard begonnen rond 9 uur toch wel echt moe te worden, dus dat betekende dat iedereen op tijd naar bed moest want Richard sliep in de woonkamer.

Iedereen had goed geslapen en was uitgerust dus we konden wat meer in de stad zelf rondlopen. Papa kwam er alleen achter dat hij z’n insuline van thuis was vergeten mee te nemen. Even snel naar de apotheek en langs de huisarts om dit toch wel erg belangrijke medicijn als diabeticus weer te bemachtigen. Gelukkig ging dit zonder problemen. Na de lunch 20 min gereden naar de plek waar we op de boot stapten. De boot vertrok iets ten westen van de stad Brisbane en zo hadden we een mooie vaartocht door de stad. Robert herkende een heel stuk van de rivier door zijn stage die over de mangroves langs deze rivier gingen. De rest van de middag hebben we door de stad gelopen, papa heeft een simkaart gekocht en we zijn door de botanische tuin in het centrum gelopen. De dag sloten we af met een heerlijk 3 gangen diner met uitzicht over de stad, de rivier en de verlichte brug. Heerlijk gegeten!! Na het eten hebben we nog een stuk door de stad gelopen en zijn we weer op de boot gestapt. We vaarden nu door het verlichte deel van de stad terug. Wat was dit een prachtig gezicht en wat hebben het water en de lichtjes van de stad toch een rustgevend effect. Dit was even goed genieten.

Woensdag 20 augustus, het derde deel van het reizen door Australie gaat beginnen. Om 10 uur stonden we bij Apollo, het verhuur bedrijf waar we onze camper op gingen halen. Ruim een uur later waren we in het bezit van dit grote, brede gevaarte! Wat is het toch groot van binnen, wel fijn want we zijn met 5 volwassenen die daar 11 dagen in moeten vertoeven en elkaar niet te veel in de weg willen lopen. Papa had de eer om als eerste hierin te rijden, Robert zat ernaast om hem te helpen met het links rijden. Richard en ik brachten onze huurauto weg en de camper reed achter ons aan. Na ja dat was de bedoeling, maar helaas waren we ze bij de 2e rotonde al kwijt geraakt. Gelukkig zit in de camper een GPS waardoor ze ons weer konden vinden. Onze eerste stop was bij de Glass House Mountains. Dit gebied heeft zijn naam gekregen doordat James Cook, bij het zien van de schittering van de bergtoppen in het zonlicht, moest denken aan de glassmelterijen van zijn geboortestreek Yorkshire. Vanaf het uitzichtspunt waar we stopten hadden we uitzicht over 8 bergtoppen en verder enorm mooi uitgestrekt land. Tijdens de wandeling van 800m die we rondom dit uitzichtspunt hebben gedaan hebben we 2 wallaby’s gezien. De eerste voor papa, mama en Richard, maar ook Robert en ik vinden het nog steeds een prachtig gezicht.
We overnachtten op een camping in Mapleton, waar we om 6 uur aankwamen. We konden helaas nog niet meteen het eten maken want eerst moesten er 5 koffers worden uitgepakt. Alles paste er gelukkig in. Na ruim een uur waren we klaar en konden we eten, afwassen en naar bed.

De volgende dag (donderdag) hebben we een ochtendwandeling gemaakt door het Mapleton Falls NP. De wandeling was 1,3km dus een prima afstand. Onderweg nog vele mooie vogels gezien. De waterval die weerzinwekkend zou moeten zijn stond helaas bijna helemaal droog. Onderweg nog gestopt voor boodschappen en lunch. Vervolgens reden we door naar het plaatsje Noosa Heads, waar ook weer een national park was. We kregen te horen dat er een Koala en dolfijnen waren gespot, jammer genoeg hebben wij die niet gezien. Wel hebben we een grote slang in de boom gezien die ruzie aan het maken was met 2 kraaien. Ondertussen was het 4 uur, dus we moesten maar gauw door naar de camping in Tin Can Bay. Toen we daar aankwamen kregen we te horen dat al 2 campings vol waren!! De derde camping, en tevens onze laatste optie, zat ook vol, maar we konden gelukkig op de parkeerplaats staan!

We stonden vroeg op om in de haven in Tin Can Bay dolfijnen te zien. Rond half 8 kwamen inderdaad 2 dolfijnen aangezwommen. DIt was een andere dolfijnensoort dan die we in Monkey Mia al hadden gezien: namelijk de indo-pacific humpback dolphin. Richard en mama hebben zelfs een visje aan de dolfijnen gevoerd. Dit was al een goed begin van de dag. Helaas regende het al wel de hele ochtend en ook tijdens het rijden regende het. Papa had tot nu toe alles in de Camper gereden, maar nu wilde Richard het toch ook weleens proberen. Natuurlijk ging dat goed, het links rijden en de brede wagen waren alleen wel wat wennen. Na 60km even gestopt om brood te halen in Maryborough. Daar heeft Robert het stuur overgenomen. Hij heeft ons naar Hervey Bay gereden. Om 12:30 werden we voor de camping opgehaald om op walvissafari te gaan! Het goot nog steeds van de regen helaas, dus we hadden er al wel een beetje een hard hoofd in. Maar we hebben ons warm en aardig regenproef aangekleed dus we gingen er voor. Het was vrij druk op de boot, maar voor ieder was een plek. Na ongeveer een halfuur varen zagen we 3 bultrugwalvissen in het water. Gaaf! De walvissen waren enorm nieuwsgierig, ze zwommen om de boot heen en eronder door. Aan de achterkant van de boot was een platform waar we op konden staan, waardoor je op bijna gelijke hoogte met het water staat. De walvsissen kwamen ook hierachter, waardoor we op 1m afstand van hen waren! Wat een grote dieren, wel 15m lang en erg dik. Het leuke was dat steeds als wij probeerden weg te varen ze weer achter ons aan kwamen. Ze genoten blijkbaar enorm van de aandacht. Ze reageerden op zwaaiende mensen, gekleurde jassen en Robert maakte een fluitgeluidje die ze ook wel erg interessant vonden. Ondertussen regende het bijna constant pijpenstelen, maar dat kon de pret niet drukken. De gidsen noemden het de beste mugging (dat is hoe de walvissen nieuwsgierig zijn en aan het spelen zijn) van het seizoen. Ondanks de regen was het een super leuke dag.

Ook zaterdagochtend (23 augustus) moesten we weer vroeg op. Om 7 uur stond er weer een bus voor de camping die ons naar de haven bracht. De boot bracht ons naar Fraser Island. Dit is het grootste zandeiland ter wereld en is 120km bij 15km. De aboriginals noemen het k’gari wat paradijs betekend. Daar aangekomen stapten we in een 4WD bus met nog zo’n 30 andere toeristen. Onze gids vertelde tijdens het rijden wat over het eiland. We hobbelden heel wat in de bus, maar gelukkig bezat deze een goede vering. Onze eerste stop was in het regenwoud. Daar hebben we een wandeling gemaakt langs Wanggoolba Creek. Hierin groeide een varensoort die ook al voorkwam ten tijden van de dinosauriers. Vervolgens reden we een heel stuk over het strand. Langs het strand in de duinen staat zelfs de maximum snelheid aangegeven! Het is dan ook een officiele weg waar met maximaal 80 kilometer overheen gereden mag worden. Langs het strand lag een schipwrak (was gebouwd in schotland, vervolgens gebruikt als ferry tussen australie en nieuw-zeeland, in de 2e wereldoorlog als ziekenhuis, toen weer als ferry en uiteindelijk gekocht door de Japanners voor schrootijzer. Gedurende het verslepen kwamen ze in een cycloon terecht waardoor het schip van het sleeptouw loskwam en aanspoelde op het eiland). Verwacht wordt dat dit wrak over een jaar of 15 volledig is weggeroest, maar voor nu lag het er nog redelijk gaaf bij. We vervolgden de weg langs het strand en reden naar de Pinnacles. Dit zijn mooie zandformaties. Op zo’n zandformatie schijnen wel 72 tinten te kunnen worden onderscheiden, wij zagen er maar 5. Toen gingen we door naar de Eli creek. Gelukkig kwam het zonnetje lekker door, wat het eiland nog mooier maakte. Daar hebben we wat door het water gelopen. Toen we over het strand reden kwamen we langs wat leek op zwarte rotsen, echter was het een soort turf, door dode vegetatie en zand over de jaren gevormd. Bij de creek konden we dat ook op een plek aanraken, erg gek en een beetje klei en rubberachtig. Rond 1 uur stapten we weer in de bus. Er kwam een piloot binnen gelopen die een verhaal kwam vertellen over de scenic tour die hij over het eiland houdt. Hij begon te vertellen wat wij dan allemaal zouden gaan zien, het klonk natuurlijk prachtig, maar we waren erg benieuwd naar de prijs. Dat kwam aan het einde van het verhaal: $75 voor 15 minuten vliegen. Hmm dat is niet slecht… Robert en ik keken elkaar aan en aangezien we nog wat geld ‘over’ hadden besloten we om dit te doen. Richard besloot ook te gaan. En toen waren ook papa en mama over de streep geholpen en hadden we even in 5 minuten besloten om een vliegtochtje te maken!! We moesten meteen de bus uit en het vliegtuig in. Een persoon mocht naast de piloot zitten, Richard was daar de gelukkige voor. Er konden maar 8 personen in totaal in het vliegtuigje. Zowel het stijgen als het landen was op het strand. Dit is erg uniek, want buiten deze tour is dit alleen mogelijk op een locatie in Schotland. Wat was dat een gave tocht zeg. We keken over het eiland heen, scheerden over het water, vlogen over het ‘butterfly’ meer (ziet er dus uit als een vlinder), over 2 meren die alleen vanuit de lucht te bereiken zijn, de 60 meter hoge zandbanken, het schipwrak en de 4WD bus. Het was een hele gave vlucht en leuk om toch ook nog met z’n vijfen te hebben gevlogen. De bus had inmiddels ook weer wat verder gereden waardoor er geen tijd verloren ging. Inmiddels hadden we aardig trek en wachtte er een buffetlunch op ons. Na het eten naar lake McKenzie. Dit meer heeft een lage pH waarde (4,2 – 5,5) waardoor het vrij zuur is. Het schijnt goed te zijn voor je huid en je haar word er zacht van. Het regende alweer flink dus we hadden niet zoveel zin om te gaan zwemmen, daarbij hadden we ook geen handdoeken bij ons. Ik wilde wel mijn haar nat maken om te kijken of het zacht zou worden. Dit is alleen nog best lastig zonder er zelf in te vallen. Met wat hulp van Robert en papa was het uiteindelijk gelukt! Het was denk ik wel wat zachter, maar toen we thuis waren stapte ik weer onder de douche, dus het experiment heb ik niet helemaal goed kunnen uitvoeren. Na de stop bij het meer reden we terug naar de boot en gingen we weer naar het vaste land. Inmiddels was het hard gaan regenen, waardoor het overgrote deel van ons beeld van Fraser Island een beetje nat en grijs is. Terwijl toen de zon scheen konden we zien dat dit inderdaad een idylisch plekje kan zijn.